Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
But now they who are younger than I in years laugh at me, whose fathers I scorned to put as equals with the dogs of my flocks.
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
Yea, what possible use can the strength of their hands be unto me, over whom old age hath passed fruitlessly?
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
Who suffer for want and famine in solitude; who flee into the wilderness [where all is] darkness, ruin, and desolation;
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
Who crop off mallows by the bushes, and have broom-bush roots as their bread;
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
Who are driven forth from among [men], who are shouted after as though they were thieves,
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
To dwell in the caverns of the valleys, in holes of the earth, and on naked cliffs.
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
Among the bushes they shriek; under briers they are huddled together,
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
The children of the worthless, yea, the children of the nameless, who were outcasts from the land.
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
But now I am become their song, and I am become a byword unto them.
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
They loathe me, they keep themselves far from me, and from my face they withhold not their spittle.
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
Because he hath loosened the cord of my bow, and afflicted me, they have also cast off the bridle before me.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
Against my right hand rise up this swarm of worthless youths: they push away my feet, and they level against me their calamity-bringing paths.
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
They destroy my footpath, they help forward my downfall, without any one to aid them.
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
As [through] a broad breach they come: amidst a loud noise they rolled themselves along.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
Terrors have turned their face against me; they chase like the wind my glory: and like a cloud is my happiness passed away.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
And now my soul is poured out over me; the days of affliction have seized on me;
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
All night it holloweth out my bones out of my body; and my pursuers take no rest.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
Through the Almlghty's power is my garment made unknown: like the opening of my coat hath he enclosed me.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
I cry aloud unto thee, but thou answerest me not: I stand up, and thou fixest thy regard against me.
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
Thou art changed into a cruel master toward me: with the strength of thy hand thou assailest me.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
Thou liftest me up to the wind; thou causest me to pass away, and dissolvest in me all wise counsel.
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
For I know that thou wilt bring me back to death, and to the house of assembly for all the living.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
But doth not a man stretch out his hand among ruins? or doth one not cry out therefrom [for help] when he meeteth his downfall?
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
Did I not weep for him that was hard pressed by misfortune? was not my soul grieved for the needy?
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
That I hoped for good, but there came evil; and I waited for light, and there came darkness!
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
My bowels heave, and rest not: the days of affliction have overcome me.
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
I walk about mournfully without sunlight: when I rise up, in the assembly, I cry with pain.
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
I am a brother to [howling] monsters, and a companion to ostriches.
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
My skin hangeth down black from me, and my bones are burnt from heat.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
And thus is changed to mourning my harp, and my pipe to the sound of weeping.
