Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
“But now they mock me, men younger than I am, whose fathers I would have refused to entrust with my sheep dogs.
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
What use to me was the strength of their hands, since their vigor had left them?
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
Gaunt from poverty and hunger, they gnawed the dry land, and the desolate wasteland by night.
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
They plucked mallow among the shrubs, and the roots of the broom tree were their food.
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
They were banished from among men, shouted down like thieves,
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
so that they lived on the slopes of the wadis, among the rocks and in holes in the ground.
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
They cried out among the shrubs and huddled beneath the nettles.
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
A senseless and nameless brood, they were driven off the land.
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
And now they mock me in song; I have become a byword among them.
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
They abhor me and keep far from me; they do not hesitate to spit in my face.
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
Because God has unstrung my bow and afflicted me, they have cast off restraint in my presence.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
The rabble arises at my right; they lay snares for my feet and build siege ramps against me.
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
They tear up my path; they profit from my destruction, with no one to restrain them.
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
They advance as through a wide breach; through the ruins they keep rolling in.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
Terrors are turned loose against me; they drive away my dignity as by the wind, and my prosperity has passed like a cloud.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
And now my soul is poured out within me; days of affliction grip me.
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
Night pierces my bones, and my gnawing pains never rest.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
With great force He grasps my garment; He seizes me by the collar of my tunic.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
He throws me into the mud, and I have become like dust and ashes.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
I cry out to You for help, but You do not answer; when I stand up, You merely look at me.
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
You have ruthlessly turned on me; You oppose me with Your strong hand.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
You snatch me up into the wind and drive me before it; You toss me about in the storm.
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
Yes, I know that You will bring me down to death, to the place appointed for all the living.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
Yet no one stretches out his hand to a ruined man when he cries for help in his distress.
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
Have I not wept for those in trouble? Has my soul not grieved for the needy?
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
But when I hoped for good, evil came; when I looked for light, darkness fell.
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
I am churning within and cannot rest; days of affliction confront me.
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
I go about blackened, but not by the sun. I stand up in the assembly and cry for help.
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
I have become a brother of jackals, a companion of ostriches.
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
My skin grows black and peels, and my bones burn with fever.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
My harp is tuned to mourning and my flute to the sound of weeping.
