Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!