Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Nu derimod ler de ad mig, Folk, der er yngre end jeg, hvis Fædre jeg fandt for ringe at sætte iblandt mine Hyrdehunde.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Og hvad skulde jeg med deres Hænders Kraft? Deres Ungdomskraft har de mistet,

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

tørrede hen af Trang og Sult. De afgnaver Ørk og Ødemark

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

og plukker Melde ved Krattet, Gyvelrødder er deres Brød.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Fra Samfundet drives de bort, som ad Tyve raabes der efter dem.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

De bor i Kløfter, fulde af Rædsler, i Jordens og Klippernes Huler.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

De brøler imellem Buske, i Tornekrat kommer de sammen,

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

en dum og navnløs Æt, de joges med Hug af Lande.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Men nu er jeg Haansang for dem, jeg er dem et Samtaleemne;

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

de afskyr mig, holder sig fra mig, nægter sig ikke af spytte ad mig.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Thi han løste min Buestreng, ydmyged mig, og foran mig kasted de Tøjlerne af.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Til højre rejser sig Ynglen, Fødderne slaar de fra mig, bygger sig Ulykkesveje imod mig;

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

min Sti har de opbrudt, de hjælper med til mit Fald, og ingen hindrer dem i det;

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

de kommer som gennem et gabende Murbrud, vælter sig frem under Ruiner,

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Rædsler har vendt sig imod mig; min Værdighed joges bort som af Storm, min Lykke svandt som en Sky.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Min Sjæl opløser sig i mig; Elendigheds Dage har ramt mig:

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Natten borer i mine Knogler, aldrig blunder de nagende Smerter.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Med vældig Kraft vanskabes mit Kød, det hænger om mig, som var det min Kjortel.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Han kasted mig ud i Dynd, jeg er blevet som Støv og Aske.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Jeg skriger til dig, du svarer mig ikke, du staar der og ænser mig ikke;

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

grum er du blevet imod mig, forfølger mig med din vældige Haand.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Du løfter og vejrer mig hen i Stormen, og dens Brusen gennemryster mig;

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

thi jeg ved, du fører mig hjem til Døden, til det Hus, hvor alt levende samles.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Dog, mon den druknende ej rækker Haanden ud og raaber om Hjælp, naar han gaar under?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Mon ikke jeg græder over den, som havde det haardt, sørgede ikke min Sjæl for den fattiges Skyld?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Jeg biede paa Lykke, men Ulykke kom, jeg haabed paa Lys, men Mørke kom;

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

ustandseligt koger det i mig, Elendigheds Dage traf mig;

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

trøstesløs gaar jeg i Sorg, i Forsamlingen rejser jeg mig og raaber;

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Sjakalernes Broder blev jeg, Strudsenes Fælle.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Min Hud er sort, falder af, mine Knogler brænder af Hede;

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

min Citer er blevet til Sorg, min Fløjte til hulkende Graad!