Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Derefter upplät Job sin mun, och förbannade sin dag;

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Utbrast, och sade:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Den dagen vare förtappad, på hvilkom jag född är; och den natten, då man sade: En man är aflad.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Den samme dagen vare mörk, och Gud fråge intet efter honom ofvanefter; ingen klarhet skine öfver honom.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Mörkret behålle honom, och töcken blifve öfver honom med tjockt moln; och dimba om dagen göre honom gräselig.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Den samma nattena begripe mörker; och glädje sig icke ibland årsens dagar, och komme icke i månadetalet.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Si, vare den natten ensam, och ingen glädje komme deruti.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

De der dagen förbanna, de förbanne henne; och de som redo äro till att uppväcka Leviathan.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Hennes stjernor varde mörka; förvänte ljus, och det komme intet; och se intet morgonrodnans ögnabryn;

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Att hon icke igenlyckte mins lifs dörr, och icke bortgömde olyckona för min ögon.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Hvi blef jag icke straxt död i moderlifvet? Hvi vardt jag icke förgjord, då jag utu moderlifvet kommen var?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Hvi hafva de tagit mig upp i skötet? Hvi hafver jag ditt spenar?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Så låge jag nu, och vore stilla; sofve och hade ro;

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Med Konungar och rådherrar på jordene, som bygga det öde är;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Eller med Förstar, som guld hafva, och sin hus full med silfver;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Eller som den der otida född är fördold, och vore icke till; såsom de unga barn, som aldrig hafva sett ljuset.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Der måste ju de ogudaktige låta af sitt öfvervåld; der hvilas dock de som mycket omak haft hafva.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Der hafva fångar frid med androm, och höra icke trugarens röst.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Der äro både små och store; tjenaren och den som ifrå sin herra fri är.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Hvi är ljus gifvet dem arma, och lif de bedröfvade hjerta;

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

(De der vänta efter döden, och han kommer icke; och uppgrofvo honom väl utu fördold rum;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

De der fröjda sig mycket, och äro glade, att de kunna få grafvena; )

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Och dem månne, hvilkens väg fördold är, och för honom af Gudi skyld varder?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Förty min suckan är min dagliga spis; mine tårar äro min dryck.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Ty det jag fruktade, det är kommet öfver mig; och det jag räddes, hafver råkat på mig.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Var jag icke lyckosam? Var jag icke stilla? Hade jag icke goda ro? Och sådana oro kommer.