Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Entonces, abriendo su boca y maldiciendo el día de su nacimiento,

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Job dijo:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Perezca el día de mi nacimiento y la noche en que se dijo: Un niño es concebido.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Que ese día, hubiera sido oscuro; y Dios no hubiera tomado nota de esto desde lo alto, y no hubiera resplandecido la luz del día;

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Deja que la oscuridad y la noche negra sea su redentor; deja que se cubra con una nube; Deja que las sombras oscuras del día te envíen miedo.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

En cuanto a esa noche que la oscuridad espesa la tome; Que no tenga gozo entre los días del año; Que no venga en el número de los meses.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

En cuanto a esa noche, que hubiera sido estéril; Que ninguna voz de alegría hubiera sonado en ella;

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Que la maldigan los que ponen una maldición en el día; que están listos para despertar a Leviatán.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Sean oscuras sus estrellas de la mañana; Que esté buscando luz, pero que no la tenga; Que no vea los rayos del alba.

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Porque no cerró las puertas del vientre de mi madre, ni oculto los problemas de mis ojos.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

¿Por qué la muerte no me tomó cuando salí del cuerpo de mi madre, por qué no, cuando salí del vientre, entregue mi espíritu?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

¿Por qué hubo rodillas que me recibieron o por qué los pechos para que me den leche?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Porque entonces podría haber ido a mi descanso en silencio, y en el sueño, haber estado en paz,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Con los reyes y los sabios de la tierra, que edificaron grandes casas para sí mismos;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

O con los gobernantes que tenían oro, y cuyas casas estaban llenas de plata;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

O como un aborto de niño que nunca podría haber existido; Como niños pequeños que no han visto la luz.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Allí dejan de perturbar los malvados, y aquellos cuyas fuerzas han llegado a su fin tienen descanso.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Allí los prisioneros están en paz juntos. La voz del capataz no vuelve a sus oídos.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

El pequeño y el grande están allí, y el siervo está libre de su amo.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

¿Por qué le da luz al que está en problemas, y la vida al alma amarga;

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Para aquellos cuyo deseo es la muerte, pero no viene; que la buscan más que la riqueza secreta;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

¿Que se alegran con gran gozo y se regocijan cuando llegan a su último lugar de descanso;

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Pporque se le da luz a un hombre que no sabe por donde va, y que está acorralado por Dios?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

En lugar de mi comida tengo pena, y de mí salen gritos de dolor como agua.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Porque lo que estaba temiendo ha venido sobre mi y de lo cual tengo miedo me aconteció.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

No tengo paz, ni silencio, ni descanso; nada más que el dolor viene sobre mí.