Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Después de esto Job abrió su boca y maldijo su día.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Y Job habló:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Perezca el día cuando nací y la noche cuando se dijo: Un varón fue concebido.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Sea aquel día oscuridad. No pregunte ʼElohim desde lo alto por él, ni claridad lo ilumine.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Que la oscuridad y las tinieblas reclamen [ese día] para ellas, repose sobre él una nube, llénelo de terror la calina del día.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Que la oscuridad se apodere de aquella noche. No se cuente entre los días del año ni aparezca en el número de los meses.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Sea esa noche estéril y los gritos de júbilo no penetren en ella.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Maldíganla los que maldicen en el día, los que se aprestan a excitar al cocodrilo.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Oscurézcanse las estrellas de su alborada. Espere la luz, y no le venga, ni contemple los destellos de la aurora,

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

porque no cerró las puertas de la matriz donde yo estaba, ni escondió la miseria de mis ojos.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

¿Por qué no morí yo en la matriz o expiré al salir del vientre?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

¿Por qué hallé rodillas que me acogieron y pechos que me amamantaron?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Pues ahora yacería tranquilo, dormiría y tendría descanso

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

con reyes y consejeros de la tierra que reedificaron ruinas para ellos,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

o con príncipes que tuvieron oro, que llenaron de plata sus palacios.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

¡Oh! ¿Por qué no fui escondido como aborto, como los fetos que nunca ven la luz?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Allí dejan de perturbar los perversos. Allí descansan los de agotadas fuerzas.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Allí también los cautivos gozan del reposo, sin oír la voz del capataz.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Allí están el pequeño y el grande, y el esclavo está libre de su amo.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

¿Por qué se da luz al desdichado, y vida a los de ánimo amargado,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

a los que ansían la muerte y no les llega aunque la busquen más que tesoros escondidos,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

a los que se alegran grandemente, y se regocijan cuando hallan la tumba,

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

al hombre para quien su camino está oculto, y a quien ʼElohim tiene acorralado?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Porque en lugar de mi pan viene mi suspiro, y mis gemidos corren como aguas,

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

porque me cayó lo que temía y el terror que tenía me aconteció.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

¡No tengo paz, ni tranquilidad, ni reposo, sino me vino turbación!