Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Después de esto, Job abrió la boca y maldijo el día de su nacimiento.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Job respondió:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

“Que perezca el día en que nací, la noche que dijo: “Hay un niño concebido”.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Que ese día sea la oscuridad. No dejes que Dios desde arriba lo busque, ni dejar que la luz lo ilumine.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Que las tinieblas y la sombra de la muerte la reclamen para sí. Deja que una nube se detenga en ella. Que todo lo que hace el día negro lo aterrorice.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

En cuanto a esa noche, que la oscuridad espesa se apodere de ella. Que no se regocije entre los días del año. Que no entre en el número de los meses.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

He aquí, que esa noche sea estéril. Que no venga ninguna voz alegre.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Que lo maldigan los que maldicen el día, que están listos para despertar al Leviatán.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Que las estrellas de su crepúsculo sean oscuras. Que busque la luz, pero no la tenga, ni dejar que vea los párpados de la mañana,

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

porque no cerró las puertas del vientre de mi madre, ni ocultó los problemas a mis ojos.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

“¿Por qué no he muerto desde el vientre? ¿Por qué no renuncié al espíritu cuando mi madre me dio a luz?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

¿Por qué me recibieron las rodillas? ¿O por qué el pecho, que debo amamantar?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Por ahora debería haberme acostado y callado. Debería haber dormido, así habría descansado,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

con reyes y consejeros de la tierra, que construyeron lugares de desecho para sí mismos;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

o con príncipes que tenían oro, que llenaron sus casas de plata;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

o como un nacimiento intempestivo oculto no había sido, como niños que nunca vieron la luz.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Allí los malvados dejan de molestar. Allí descansan los cansados.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Allí los prisioneros están a gusto juntos. No oyen la voz del capataz.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Los pequeños y los grandes están allí. El siervo es libre de su amo.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

“¿Por qué se da luz al que está en la miseria? vida a los amargados del alma,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

que anhelan la muerte, pero no llega; y cavar para ello más que para los tesoros ocultos,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

que se regocijan en exceso, y se alegran, cuando pueden encontrar la tumba?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Por qué se da luz a un hombre cuyo camino está oculto, a los que Dios ha cobijado?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Porque mis suspiros llegan antes de comer. Mis gemidos se derraman como agua.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Porque lo que temo viene sobre mí, lo que me da miedo viene a mí.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

No estoy tranquilo, ni tengo descanso; pero los problemas vienen”.