Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Depois disto Jó abriu sua boca, e amaldiçoou seu dia.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Pois Jó respondeu, e disse:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Pereça o dia em que nasci, e a noite [em que] se disse: Um homem foi concebido.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Torne-se aquele dia em trevas; Deus não lhe dê atenção desde acima, nem claridade brilhe sobre ele.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Reivindiquem-no para si trevas e sombra de morte; nuvens habitem sobre ele; a escuridão do dia o espante.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Tome a escuridão aquela noite; não seja contada entre os dias do ano, nem faça parte do número dos meses.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ah se aquela noite fosse solitária, e música de alegria não viesse a ela!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Amaldiçoem-na os que amaldiçoam o dia, os que se preparam para levantar seu pranto.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Escureçam-se as estrelas de sua manhã; espere a luz, e não venha, e as pálpebras não vejam o amanhecer;

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Pois não fechou as portas do ventre onde eu estava, nem escondeu de meus olhos o sofrimento.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Por que eu não morri desde a madre, ou perdi a vida ao sair do ventre?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Por que joelhos me receberam? E por que seios me amamentaram?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Pois agora eu jazeria e repousaria; dormiria, e então haveria repouso para mim;

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Com os reis e os conselheiros da terra, que edificavam para si os desertos;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Ou com os príncipes que tinham ouro, que enchiam suas casas de prata.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ou [por que] não fui como um aborto oculto, como as crianças que nunca viram a luz?

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Ali os maus deixam de perturbar, e ali repousam os cansados de forças.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Ali os prisioneiros juntamente repousam; [e] não ouvem a voz do opressor.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Ali estão o pequeno e o grande; e o servo livre [está] de seu senhor.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Por que se dá luz ao sofredor, e vida aos amargos de alma,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Que esperam a morte, e ela não chega, e que a buscam mais que tesouros;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Que saltam de alegram e ficam contentes quando acham a sepultura?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

[E também] ao homem cujo caminho é oculto, e a quem Deus [o] encobriu?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Pois antes do meu pão vem meu suspiro; e meus gemidos correm como águas.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Pois aquilo eu temia tanto veio a mim, e aquilo que tinha medo me aconteceu.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Não tenho tido descanso, nem tranquilidade, nem repouso; mas perturbação veio sobre mim.