Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Då let Job upp munnen og banna fødedagen sin.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Job tok til ords og sagde:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

«Burt med den dag då eg vart fødd, den natt som sa: «Ein svein er avla!»

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Må denne dag til myrker verta - burtgløymd av Gud i høge himmel - og inkje ljos på honom skina!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Lat svarte myrkret honom eiga og skyer seg kring honom samla! Dagmyrkjingar skal honom skræma

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

og myrkret gløypa denne natt! Burt med den natt frå årsens dagar, ho kome ei i månads tal!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ja, aud og tom skal natti verta og ingen fagnad i ho klinga;

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Dagbannarar skal henne banna, dei som kann mana upp Livjatan,

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Og morgonstjernor skal’kje skina; fåfengt ho venta skal på ljoset - augbrunerne av morgonroden -

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

av di ho ei livsdøri stengde på mor mi, so eg slapp for kval.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Kvi døydd’ eg ei i moders liv? Ell’ slokna då eg rett var fødd?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Kvi fanst det kne som mot meg tok; og brjost eg kunde suga ved?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

So låg eg still og kvilde no, eg sov og hadde ro og fred

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

hjå kongar og hjå fyrstar, som til gravstad pyramider bygde,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

hjå hovdingar som åtte gull og fyllte sine hus med sylv;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

ell’ ufødd var eg ikkje til, lik born som aldri ljoset såg.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Der rasar ei dei vonde meir; der kviler dei som trøytte er;

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

og fangarne er trygge der; dei høyrer ingen drivar meir.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Der stor og liten like er, og trælen fri for herren sin.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Kvi gjev han ljos til den som lid, og liv til deim som gremmer seg,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

som fåfengt stundar etter dauden, og søkjer han som løynde skatt,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

som gled seg, ja, som jublar høgt, og fegnast når dei finn ei grav -

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

til mannen som ei finn sin veg, som Gud set fast og stengjer inne?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Min sukk hev vorte daglegt brød, og klaga mi som vatnet strøymar.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Meg råkar det eg ottast fyre; det som eg ræddast, hender meg.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Snaudt fær eg fred, snaudt fær eg ro, snaudt lindring - so kjem uro att.»