Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Pēc tam Ījabs atdarīja savu muti un nolādēja savu dienu. Un Ījabs iesāka un sacīja:

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Tā diena lai pazūd, kur esmu dzimis,

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Un tā nakts, kur sacīja: puisītis ieņemts.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Šī diena lai paliek tumša, lai Dievs no augšienes pēc viņas nevaicā, un spožums pār viņu lai nespīd.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Tumsa un nāves ēna lai viņu aizņem, padebeši lai viņu apklāj un kas vien dienu aptumšo, lai viņu biedē.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Šo nakti lai tumsa apņem, ka tā starp gada dienām nepriecājās, lai viņa nenāk mēnešu skaitā.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Redzi, šī nakts lai paliek neauglīga, ka tanī nenotiek gavilēšana.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Lai dienu lādētāji to nolād, tie, kas māk Levijatanu uzrīdīt.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Lai viņas rīta zvaigznes top aptumšotas, lai viņa gaida uz gaismu, bet nekā, un lai viņa neredz ausekļa spīdumu.

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Tāpēc ka tā manām miesām durvis nav aizslēgusi, un bēdas nav noslēpusi priekš manām acīm.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Kāpēc es neesmu nomiris mātes miesās un bojā gājis, kad no miesām iznācu?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Kāpēc esmu likts klēpī un kāpēc pie krūtīm, ka man bija zīst?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Jo tad es gulētu un būtu klusu, tad es gulētu, un man būtu dusa,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Līdz ar ķēniņiem un runas kungiem virs zemes, kas sev kapu vietas uztaisījuši,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Vai ar lieliem kungiem, kam zelts bijis, kas savus namus ar sudrabu pildījuši;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Vai kā norakts nelaikā dzimis bērns es nebūtu nekas, tā kā bērniņi, kas nav redzējuši gaismas.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Tur bezdievīgie stājās no trakošanas, un tur dus, kam spēks noguris;

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Tur cietumnieki visi līdzi ir mierā, tie nedzird dzinēja balsi;

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Tur ir mazs un liels, un kalps ir vaļā no sava kunga.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Kāpēc (Dievs) dod bēdīgam gaismu un dzīvību tiem, kam noskumusi sirds,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Kas pēc nāves ilgojās, bet tā nenāk, un rok pēc tās vairāk nekā pēc mantām,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Kas priecātos un gavilētu, kas līksmotos, kad kapu atrastu -

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Vīram, kam ceļš ir apslēpts, un ko Dievs visapkārt apspiedis?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Jo maizes vietā man ir nopūtas, un mana kaukšana izgāzās kā ūdens.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Jo briesmas, ko bijos, man uzgājušas, un no kā man bija bail, tas man uznācis.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Man nav miera, man nav dusas, es nedabūju atpūsties, un bēdas nāk uz bēdām.