Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Post hæc aperuit Job os suum, et maledixit diei suo,

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

et locutus est:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

[Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Dies ille vertatur in tenebras: non requirat eum Deus desuper, et non illustretur lumine.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Obscurent eum tenebræ et umbra mortis; occupet eum caligo, et involvatur amaritudine.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Noctem illam tenebrosus turbo possideat; non computetur in diebus anni, nec numeretur in mensibus.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Sit nox illa solitaria, nec laude digna.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Maledicant ei qui maledicunt diei, qui parati sunt suscitare Leviathan.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Obtenebrentur stellæ caligine ejus; expectet lucem, et non videat, nec ortum surgentis auroræ.

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Quia non conclusit ostia ventris qui portavit me, nec abstulit mala ab oculis meis.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Quare non in vulva mortuus sum? egressus ex utero non statim perii?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Quare exceptus genibus? cur lactatus uberibus?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Nunc enim dormiens silerem, et somno meo requiescerem

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

cum regibus et consulibus terræ, qui ædificant sibi solitudines;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

aut cum principibus qui possident aurum, et replent domos suas argento;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

aut sicut abortivum absconditum non subsisterem, vel qui concepti non viderunt lucem.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Ibi impii cessaverunt a tumultu, et ibi requieverunt fessi robore.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Et quondam vincti pariter sine molestia, non audierunt vocem exactoris.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Parvus et magnus ibi sunt, et servus liber a domino suo.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Quare misero data est lux, et vita his qui in amaritudine animæ sunt:

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

qui expectant mortem, et non venit, quasi effodientes thesaurum;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

gaudentque vehementer cum invenerint sepulchrum?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

viro cujus abscondita est via et circumdedit eum Deus tenebris?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Antequam comedam, suspiro; et tamquam inundantes aquæ, sic rugitus meus:

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

quia timor quem timebam evenit mihi, et quod verebar accidit.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Nonne dissimulavi? nonne silui? nonne quievi? et venit super me indignatio.]