Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Allora Giobbe aprì la bocca e maledisse il giorno della sua nascita.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

E prese a dire così:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

“Perisca il giorno ch’io nacqui e la notte che disse: “E’ concepito un maschio!”

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Quel giorno si converta in tenebre, non se ne curi Iddio dall’alto, né splenda sovr’esso raggio di luce!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Se lo riprendano le tenebre e l’ombra di morte, resti sovr’esso una fitta nuvola, le eclissi lo riempian di paura!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Quella notte diventi preda d’un buio cupo, non abbia la gioia di contar tra i giorni dell’anno, non entri nel novero de’ mesi!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Quella notte sia notte sterile, e non vi s’oda grido di gioia.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

La maledicano quei che maledicono i giorni e sono esperti nell’evocare il drago.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Si oscurino le stelle del suo crepuscolo, aspetti la luce e la luce non venga, e non miri le palpebre dell’alba,

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

poiché non chiuse la porta del seno che mi portava, e non celò l’affanno agli occhi miei.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Perché non morii nel seno di mia madre? Perché non spirai appena uscito dalle sue viscere?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Perché trovai delle ginocchia per ricevermi e delle mammelle da poppare?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Ora mi giacerei tranquillo, dormirei, ed avrei così riposo

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

coi re e coi consiglieri della terra che si edificarono mausolei,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

coi principi che possedean dell’oro e che empiron d’argento le lor case;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

o, come l’aborto nascosto, non esisterei, sarei come i feti che non videro la luce.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Là cessano gli empi di tormentare gli altri. Là riposano gli stanchi,

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

là i prigioni han requie tutti insieme, senz’udir voce d’aguzzino.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Piccoli e grandi sono là del pari, e lo schiavo è libero del suo padrone.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Perché dar la luce all’infelice e la vita a chi ha l’anima nell’amarezza,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

i quali aspettano la morte che non viene, e la ricercano più che i tesori nascosti,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

e si rallegrerebbero fino a giubilarne, esulterebbero se trovassero una tomba?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Perché dar vita a un uomo la cui via è oscura? e che Dio ha stretto in un cerchio?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Io sospiro anche quando prendo il mio cibo, e i miei gemiti si spandono com’acqua.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Non appena temo un male, ch’esso mi colpisce; e quel che pavento, mi piomba addosso.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Non trovo posa, né requie, né pace, il tormento è continuo!”