Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Dopo, Giobbe aprì la bocca e maledisse il suo giorno;

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

prese a dire:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Perisca il giorno in cui nacqui e la notte in cui si disse: «E' stato concepito un uomo!».

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Quel giorno sia tenebra, non lo ricerchi Dio dall'alto, né brilli mai su di esso la luce.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Lo rivendichi tenebra e morte, gli si stenda sopra una nube e lo facciano spaventoso gli uragani del giorno!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Quel giorno lo possieda il buio non si aggiunga ai giorni dell'anno, non entri nel conto dei mesi.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Ecco, quella notte sia lugubre e non entri giubilo in essa.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

La maledicano quelli che imprecano al giorno, che sono pronti a evocare Leviatan.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Si oscurino le stelle del suo crepuscolo, speri la luce e non venga; non veda schiudersi le palpebre dell'aurora,

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

poiché non mi ha chiuso il varco del grembo materno, e non ha nascosto l'affanno agli occhi miei!

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

E perché non sono morto fin dal seno di mia madre e non spirai appena uscito dal grembo?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Perché due ginocchia mi hanno accolto, e perché due mammelle, per allattarmi?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Sì, ora giacerei tranquillo, dormirei e avrei pace

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

con i re e i governanti della terra, che si sono costruiti mausolei,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

o con i principi, che hanno oro e riempiono le case d'argento.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Oppure, come aborto nascosto, più non sarei, o come i bimbi che non hanno visto la luce.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Laggiù i malvagi cessano d'agitarsi, laggiù riposano gli sfiniti di forze.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

I prigionieri hanno pace insieme, non sentono più la voce dell'aguzzino.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Laggiù è il piccolo e il grande, e lo schiavo è libero dal suo padrone.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Perché dare la luce a un infelice e la vita a chi ha l'amarezza nel cuore,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

a quelli che aspettano la morte e non viene, che la cercano più di un tesoro,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

che godono alla vista di un tumulo, gioiscono se possono trovare una tomba...

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

a un uomo, la cui via è nascosta e che Dio da ogni parte ha sbarrato?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Così, al posto del cibo entra il mio gemito, e i miei ruggiti sgorgano come acqua,

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

perché ciò che temo mi accade e quel che mi spaventa mi raggiunge.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Non ho tranquillità, non ho requie, non ho riposo e viene il tormento!