Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Ezután felnyitotta Jób a száját és megátkozta napját.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Megszólalt Jób és mondta:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Vesszen el a nap, melyen születtem, s az éj, mely mondta: fiúgyermek fogantatott.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Az a nap legyen sötétség, ne tartsa számon Isten fölülről s ne tündököljön reája napfény.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Váltsák magukhoz sötétség és vakhomály, lakozzék rajta felhőzet, ijesszék nappalnak elborulásai.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Az az éj – vigye el homályosság, ne örvendjen az év napjai között, a hónapok számába ne jusson.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Íme, az az éj legyen meddő, ne jusson belé ujjongás.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Szidalmazzák a napnak átkozói, kik készek felriasztani a leviatánt.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Sötétedjenek el szürkületének csillagai, reménykedjenek világosságra, de ne legyen, s ne lássa a hajnal szempilláit.

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Mert nem zárta el méhemnek ajtait, hogy elrejtette volna a szenvedést szemeim elől.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Miért nem haltam el az anyaméhtől fogva, hogy a méhből kijövet kimúltam volna?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Miért jöttek elémbe térdek, s miért emlők, hogy szopjak?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Mert most fekünném és pihennék, aludnám, akkor nyugtom volna;

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

királyokkal s országtanácsosokkal együtt, a kik romokat építettek maguknak,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

vagy nagyokkal, kiknek aranyuk van, kik ezüsttel töltötték meg házaikat.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Vagy úgy, mint az elföldelt idétlen, nem volnék, mint kisdedek, kik világosságot nem láttak!

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Ott felhagynak a gonoszok a háborgással, s ott nyugosznak a fáradt erejűek.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Egyaránt gond nélkül vannak a rabok, nem hallják a robottisztnek hangját.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Kicsiny és nagy ott van, s a szolga szabad az urától.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Miért ad a szenvedőnek világosságot s életet az elkeseredett lelkűeknek?

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Kik várják a halált, de nincs, jobban ásnak utána, mint kincsek után;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

kik örülnek ujjongásig, örvendenek, midőn a irt találják.

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

A férfinak, kinek útja el van rejtve, a kit az Isten körülkerített?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Mert kenyerem előtt jön sóhajtásom, és ömlenek, mint a víz, jajdulásaim.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Mert mitől rettegve rettegtem, az utolért, és a mitől féltem, az reám jött.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Nem volt boldogságom, s nem volt pihenésem és nem volt nyugtom, s jött a háborgás.