Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Après cela Job ouvrit la bouche, et maudit le jour de sa naissance.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Et il parla.

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Périsse le jour auquel je suis né, et la nuit dans laquelle il fut dit: Un homme a été conçu!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Que ce jour soit changé en ténèbres; que Dieu ne s’en enquière pas d’en haut, et qu’il ne soit point éclairé de la lumière.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Que des ténèbres et une ombre de mort l’obscurcissent; qu’une obscurité s’en empare, et qu’il soit enveloppé d’amertume.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Cette nuit, qu’un tourbillon ténébreux en prenne possession, qu’elle ne soit pas comptée dans les jours de l’année, ni mise au nombre des mois.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Que cette nuit soit solitaire, et qu’elle ne mérite pas de louanges.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Qu’ils la maudissent, ceux qui maudissent le jour, qui sont prêts à susciter Léviathan.

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Que les étoiles soient couvertes des ténèbres de son obscurité; qu’elle attende une lumière, et ne la voie point, ni la naissance de l’aurore qui se lève;

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Parce qu’elle n’a pas fermé le sein qui ma formé, et qu’elle n’a pas ôté les maux de devant mes yeux.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Pourquoi ne suis-je pas mort dans le sein de ma mère? pourquoi, sorti de son sein, n’ai-je pas aussitôt péri?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Pourquoi ai-je été reçu sur des genoux? pourquoi allaité par des mamelles?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Car maintenant, dormant, je serais en silence, et je reposerais dans mon sommeil,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Avec les rois et les consuls; de la terre, qui se bâtissent de vastes solitudes;

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Avec les princes qui possèdent de l’or, et remplissent leurs maisons d’argent.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ou bien je n’existerais pas, comme un avorton caché dans le sein de sa mère, ou comme ceux qui, conçus, n’ont pas vu la lumière.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

C’est là que des impies ont cessé leur tumulte, et là que se reposent ceux qui ont perdu leur force.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Et ceux qui autrefois étaient enchaînes ensemble sont sans inquiétude; ils n’entendent pas la voix d’un exacteur.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Des grands et des petits sont là, et un esclave est délivré de son maître.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Pourquoi la lumière a-t-elle été donnée aux malheureux, et la vie à ceux qui sont dans l’amertume de l’âme,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Qui attendent la mort (et elle ne vient pas), comme s’ils déterraient un trésor,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Et qui se réjouissent extrêmement, lorsqu’ils ont trouvé un sépulcre;

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

À un homme dont la voie est cachée, et que Dieu entoure de ténèbres?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Avant que je mange, je soupire; et comme les eaux qui débordent, ainsi sont mes rugissements,

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Parce que la frayeur que je redoutais m’est venue, et ce que j’appréhendais est arrivé.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

N’ai-je pas dissimulé? n’ai-je pas gardé le silence? ne suis-je pas resté dans le repos? Cependant l’indignation de Dieu est venue sur moi.