Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

Il prit la parole et dit:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Périsse le jour où je suis né, Et la nuit qui dit: Un enfant mâle est conçu!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Ce jour! Qu’il se change en ténèbres, Que Dieu n’en ait point souci dans le ciel, Et que la lumière ne rayonne plus sur lui!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Que l’obscurité et l’ombre de la mort s’en emparent, Que des nuées établissent leur demeure au-dessus de lui, Et que de noirs phénomènes l’épouvantent!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Cette nuit! Que les ténèbres en fassent leur proie, Qu’elle disparaisse de l’année, Qu’elle ne soit plus comptée parmi les mois!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Que cette nuit devienne stérile, Que l’allégresse en soit bannie!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Qu’elle soit maudite par ceux qui maudissent les jours, Par ceux qui savent exciter le léviathan!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Que les étoiles de son crépuscule s’obscurcissent, Qu’elle attende en vain la lumière, Et qu’elle ne voie point les paupières de l’aurore!

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Car elle n’a pas fermé le sein qui me conçut, Ni dérobé la souffrance à mes regards.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Pourquoi ne suis-je pas mort dans le ventre de ma mère? Pourquoi n’ai-je pas expiré au sortir de ses entrailles?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Pourquoi ai-je trouvé des genoux pour me recevoir, Et des mamelles pour m’allaiter?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Je serais couché maintenant, je serais tranquille, Je dormirais, je reposerais,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

Avec les rois et les grands de la terre, Qui se bâtirent des mausolées,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Avec les princes qui avaient de l’or, Et qui remplirent d’argent leurs demeures.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ou je n’existerais pas, je serais comme un avorton caché, Comme des enfants qui n’ont pas vu la lumière.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Là ne s’agitent plus les méchants, Et là se reposent ceux qui sont fatigués et sans force;

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Les captifs sont tous en paix, Ils n’entendent pas la voix de l’oppresseur;

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Le petit et le grand sont là, Et l’esclave n’est plus soumis à son maître.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Pourquoi donne-t-il la lumière à celui qui souffre, Et la vie à ceux qui ont l’amertume dans l’âme,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Qui espèrent en vain la mort, Et qui la convoitent plus qu’un trésor,

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Qui seraient transportés de joie Et saisis d’allégresse, s’ils trouvaient le tombeau?

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

A l’homme qui ne sait où aller, Et que Dieu cerne de toutes parts?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Mes soupirs sont ma nourriture, Et mes cris se répandent comme l’eau.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Ce que je crains, c’est ce qui m’arrive; Ce que je redoute, c’est ce qui m’atteint.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Je n’ai ni tranquillité, ni paix, ni repos, Et le trouble s’est emparé de moi.