Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

After this, opened Job his mouth, and cursed his day.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

So then Job began, and said:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Perish, the day wherein I was born, and the night it was said, Lo! a manchild!

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

That day, be it darkness, —Let not God enquire after it from above, May there shine upon it no clear beam:

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Let darkness and death-shade buy it back, May there settle down upon it a cloud, Let a day’s dark eclipse cause it terror:

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

That night, darkness take it, —May it not rejoice among the days of the year, Into the number of months, let it not enter.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Lo! that night, be it barren, Let no joyous shouting enter therein:

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Let day-cursers denounce it, Those skilled in rousing the dragon of the sky:

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Darkened be the stars of its twilight, —Let it wait for light, and there be none, neither let it see the eyelashes of the dawn:

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Because it closed not the doors of the womb wherein I was, and so hid trouble from mine eyes.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Wherefore, in the womb, did I not die? From the womb, come forth and cease to breathe?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

For what reason, were there prepared for me—knees? and why—breasts, that I might suck?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

Surely, at once, had I lain down, and been quiet, I had fallen asleep, then, had I been at rest:

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

With kings, and counselors of the earth, who had built them pyramids:

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Or with rulers possessing, gold, —Who had filled their houses with silver:

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Or that, like an untimely birth hidden away, I had not come into being, like infants that never saw light:

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

There, the lawless, cease from raging, and there the toil-worn are at rest:

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

At once are prisoners at peace, they hear not the voice of a driver:

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Small and great, there, they are, and, the slave, is free from his master.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Wherefore give, to the wretched, light? Or, life, to the embittered in soul?—

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Who long for death, and it is not, And have digged for it, beyond hid treasures:

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Who rejoice unto exultation, Are glad, when they can find the grave:

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

To a man, whose way is concealed, And GOD hath straitly enclosed him?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

For, in the face of my food, my sighing, cometh in, and, poured out like the water, are my groans:

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

For, a dread, I dreaded, and it hath come upon me, and, that from which I shrank, hath overtaken me.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

I was not careless, nor was I secure, nor had I settled down, —when there came—consternation!