Jobi 3
1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.
After this Job has opened his mouth, and reviles his day.
2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:
And Job answers and says:
3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.
“Let the day perish in which I am born, And the night that has said: A man-child has been conceived.
4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!
That day—let it be darkness, Do not let God require it from above, Nor let light shine on it.
5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!
Let darkness and death-shade redeem it, Let a cloud dwell on it, Let them terrify it as the most bitter of days.
6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!
That night—let thick darkness take it, Let it not be united to days of the year, Let it not come into the number of months.
7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.
Behold! That night—let it be barren, Let no singing come into it.
8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.
Let the cursers of day mark it, Who are ready to wake up Leviathan.
9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,
Let the stars of its twilight be dark, Let it wait for light, and there is none, And let it not look on the eyelids of the dawn.
10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.
Because it has not shut the doors Of the womb that was mine! And hide misery from my eyes.
11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?
Why do I not die from the womb? I have come forth from the belly and gasp!
12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?
Why have knees been before me? And what [are] breasts, that I suck?
13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,
For now, I have lain down, and am quiet, I have slept—then there is rest to me,
14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,
With kings and counselors of earth, These building ruins for themselves.
15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.
Or with princes—they have gold, They are filling their houses [with] silver.
16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?
(Or I am not as a hidden abortion, As infants—they have not seen light.)
17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.
There the wicked have ceased troubling, And there the wearied rest in power.
18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.
Together prisoners have been at ease, They have not heard the voice of an exactor,
19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.
Small and great [are] the same there. And a servant [is] free from his lord.
20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,
Why does He give light to the miserable, and life to the bitter soul?
21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;
Who are waiting for death, and it is not, And they seek it above hid treasures.
22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?
Who are glad—to joy, They rejoice when they find a grave.
23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?
To a man whose way has been hidden, And whom God shuts up?
24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.
For before my food, my sighing comes, And my roarings [are] poured out as waters.
25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.
For I feared a fear and it meets me, And what I was afraid of comes to me.
26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.
I was not safe—nor was I quiet—Nor was I at rest—and trouble comes!”
