Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

After this, Job opened his mouth and cursed his day.

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

And Job answered and said,

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Let the day perish in which I was born, and the night that said, There is a man child conceived.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

That day — let it be darkness, let not God care for it from above, neither let light shine upon it:

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Let darkness and the shadow of death claim it; let clouds dwell upon it; let darkeners of the day terrify it.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

That night — let gloom seize upon it; let it not rejoice among the days of the year; let it not come into the number of the months.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Behold, let that night be barren; let no joyful sound come therein;

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Let them curse it that curse the day, who are ready to rouse Leviathan;

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Let the stars of its twilight be dark; let it wait for light, and have none, neither let it see the eyelids of the dawn:

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Because it shut not up the doors of the womb that bore me, and hid not trouble from mine eyes.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Wherefore did I not die from the womb, — come forth from the belly and expire?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Why did the knees meet me? and wherefore the breasts, that I should suck?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

For now should I have lain down and been quiet; I should have slept: then had I been at rest,

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

With kings and counsellors of the earth, who build desolate places for themselves,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Or with princes who had gold, who filled their houses with silver;

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Or as a hidden untimely birth I had not been; as infants that have not seen the light.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

There the wicked cease from troubling; and there the wearied are at rest.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

The prisoners together are at ease; they hear not the voice of the taskmaster.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

The small and great are there, and the bondman freed from his master.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Wherefore is light given to him that is in trouble, and life to those bitter of soul,

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

Who long for death, and it [cometh] not, and dig for it more than for hidden treasures;

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Who rejoice even exultingly and are glad when they find the grave? —

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

To the man whose way is hidden, and whom God hath hedged in?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

For my sighing cometh before my bread, and my groanings are poured out like the waters.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

For I feared a fear, and it hath come upon me, and that which I dreaded hath come to me.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

I was not in safety, neither had I quietness, neither was I at rest, and trouble came.