Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

Napokon otvori Job usta i prokle dan svoj;

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

poče svoju besjedu i reče:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

“O, ne bilo dana kad sam se rodio i noći što javi: 'Začeo se dječak!'

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

U crnu tminu dan taj nek se prometne! S visina se njega Bog ne spominjao, svjetlost sunčeva ne svijetlila mu više!

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Mrak i sjena smrtna o nj se otimali, posvema ga tmina gusta prekrila, pomrčine dnevne stravom ga morile!

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

O, da bi ga tama svega presvojila, nek' se ne dodaje danima godine, nek' ne ulazi u brojenje mjeseci!

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

A noć ona bila žalosna dovijeka, ne čulo se u njoj radosno klicanje!

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Prokleli je oni štono dan proklinju i Levijatana probudit' su kadri!

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Pomrčale zvijezde njezina svanuća, zaludu se ona vidjelu nadala, i zorinih vjeđa ne gledala nigda!

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Što mi od utrobe ne zatvori vrata da sakrije muku od mojih očiju!

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Što nisam mrtav od krila materina, što ne izdahnuh izlazeć' iz utrobe?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Čemu su me dva koljena prihvatila i dojke dvije da me nejaka podoje?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

U miru bih vječnom počivao sada, spavao bih, pokoj svoj bih uživao

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

s kraljevima i savjetnicima zemlje koji su sebi pogradili grobnice,

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

ili s knezovima, zlatom bogatima, što su kuće svoje srebrom napunili.

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Ne bih bio - k'o nedonošče zakopano, k'o novorođenče što svjetla ne vidje.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

Zlikovci se više ne obijeste ondje, iznemogli tamo nalaze počinka.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

Sužnjeve na miru tamo ostavljaju: ne slušaju više poviku stražara.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

Malen ondje leži zajedno s velikim, rob je slobodan od gospodara svoga.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Čemu darovati svjetlo nesretniku i život ljudima zagorčene duše

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

koji smrt ištu, a ona ne dolazi, i kao za blagom za njome kopaju?

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

Grobnom bi se humku oni radovali, klicali od sreće kad bi grob svoj našli.

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

Što će to čovjeku kom je put sakriven, koga je Bog sa svih strana zapriječio?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Zato videć' hranu, uzdahnuti moram, k'o voda se moji razlijevaju krici.

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

Obistinjuje se moje strahovanje, snalazi me, evo, čega god se bojah.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Pokoja ni mira meni više nema, u mukama mojim nikad mi počinka.”