< Jobi 29 >

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:
І Йов далі вів мову свою та й сказав:
2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,
„О, коли б я був той, як за місяців давніх, як за днів тих, коли борони́в мене Бог,
3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;
коли над головою моєю світився світильник Його, і при світлі його я ходив в темноті́,
4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,
як був я за днів тих своєї погожої о́сени, коли Божа милість була над наме́том моїм,
5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;
коли Всемогу́тній зо мною ще був, а навко́ло мене — мої діти,
6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.
коли мої кро́ки купалися в маслі, а скеля оли́вні струмки́ біля мене лила́!
7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,
Коли я вихо́див до брами при місті, і ставив на площі сиді́ння своє,
8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;
як тільки вбачали мене юнаки́ — то ховались, а ста́рші встава́ли й стояли,
9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;
зве́рхники стримували свою мову та клали долоню на уста свої, —
10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.
ховався тоді голос володарів, а їхній язик приліпа́в їм був до піднебі́ння,
11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,
Бо яке ухо чуло про мене, то звало блаже́нним мене, і яке око бачило, то свідкувало за мене, —
12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.
бо я рятував бідаря́, що про поміч кричав, і сироту́ та безпо́мічного.
13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.
Благослове́ння гинучого на ме́не прихо́дило, а серце вдовиці чинив я співа́ючим!
14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.
Зодягавсь я у праведність, і вона зодягала мене, немов плащ та заві́й було право моє.
15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;
Очима я був для сліпого, а кривому — ногами я був.
16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.
Бідаря́м я був батьком, супере́чку ж, якої не знав, я досліджував.
17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.
Й я торо́щив злочинцеві ще́лепи, і виривав із зубів його схо́плене.
18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;
І я говорив: Умру я в своєму гнізді́, і свої дні я помно́жу, немов той пісок:
19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;
для води був відкритий мій корень, а роса зоставалась на вітці моїй.
20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.
Моя слава була при мені все нова́, і в руці моїй лук мій відно́влював силу.
21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.
Мене слу́халися й дожида́ли, і мовчали на раду мою.
22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.
По слові моїм уже не говорили, і падала мова моя на них кра́плями.
23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.
І чекали мене, як дощу, і уста свої відкривали, немов на весінній той дощик.
24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.
Коли я, бувало, сміявся до них, то не вірили, та світла обличчя мого не гаси́ли.
25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.
Вибирав я дорогу для них і сидів на чолі́, і пробува́в, немов цар той у ві́йську, коли тішить засму́чених він!

< Jobi 29 >