Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Eyüp yine anlatmaya başladı:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Körlere göz, Topallara ayaktım.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

“‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.