Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Y volvió Job a tomar su propósito, y dijo:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

¡Quién me volviese como en los meses pasados, como en los días cuando Dios me guardaba,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, a la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

como fue en los días de mi juventud, cuando Dios era familiar en mi tienda;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

cuando lavaba yo mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Cuando salía a la puerta a juicio, y en la plaza hacía aparejar mi silla,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Los jóvenes me veían, y se escondían; y los viejos se levantaban, y estaban en pie.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Los príncipes detenían sus palabras; ponían la mano sobre su boca;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

la voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba a su paladar;

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

La bendición del que se iba a perder venía sobre mí; y al corazón de la viuda daba alegría.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Me vestía de justicia, y ella me cubría como un manto; y mi diadema era juicio.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

A los menesterosos era padre; y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Y quebraba los colmillos del inicuo, y de sus dientes hacía soltar la presa.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Y decía yo: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Mi raíz está abierta junto a las aguas, y en mis ramas permanecerá rocío.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Mi honra se renueva conmigo, y mi arco se renueva en mi mano.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Me oían, y esperaban; y callaban a mi consejo.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Tras mi palabra no replicaban, mas mi razón destilaba sobre ellos.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Me esperaban como a la lluvia, y abrían su boca como a la lluvia tardía.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Si me reía a ellos, no lo creían; y no abatían la luz de mi rostro.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Aprobaba el camino de ellos, y me sentaba en cabecera; y moraba como rey en el ejército, como el que consuela llorosos.