Jobi 29
1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:
| ایوب به سخنان خود ادامه داده، گفت: |
2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,
| ای کاش روزهای گذشته بازمی‌گشت، روزهایی که خدا، نگهدار من بود |
3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;
| و راهی را که در پیش داشتم روشن می‌ساخت و من با نور او در دل تاریکی قدم برمی‌داشتم! |
4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,
| بله، در آن روزها کامران بودم و زیر سایهٔ خدا زندگی می‌کردم. |
5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;
| خدای قادر مطلق همراه من بود و فرزندانم در اطراف من بودند. |
6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.
| من پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌ها برای من چشمه‌های روغن زیتون جاری می‌شد! |
7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,
| در آن روزها به دروازهٔ شهر می‌رفتم و در میان بزرگان می‌نشستم. |
8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;
| جوانان با دیدن من با احترام کنار می‌رفتند، پیران از جا برمی‌خاستند، |
9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;
| ریش‌سفیدان قوم خاموش شده، دست بر دهان خود می‌گذاشتند |
10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.
| و بزرگان سکوت اختیار می‌کردند. |
11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,
| هر که مرا می‌دید و حرفهایم را می‌شنید از من تعریف و تمجید می‌کرد؛ |
12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.
| زیرا من به داد فقرا می‌رسیدم و یتیمانی را که یار و یاور نداشتند کمک می‌کردم. |
13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.
| کسانی را که دم مرگ بودند یاری می‌دادم و ایشان برایم دعای خیر می‌کردند و کاری می‌کردم که دل بیوه‌زنان شاد شود. |
14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.
| هر کاری که انجام می‌دادم از روی عدل و انصاف بود؛ عدالت جامه من بود و انصاف تاج من. |
15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;
| برای کورها چشم و برای لنگان پا بودم؛ |
16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.
| برای فقرا پدر بودم و از حق غریبه‌ها دفاع می‌کردم. |
17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.
| دندانهای ستمگران را می‌شکستم و شکار را از دهانشان می‌گرفتم. |
18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;
| در آن روزها فکر می‌کردم که حتماً پس از یک زندگی خوش طولانی به آرامی در جمع خانوادۀ خود خواهم مرد. |
19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;
| زیرا مانند درختی بودم که ریشه‌هایش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش از شبنم سیراب می‌شد. |
20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.
| پیوسته افتخارات تازه‌ای نصیبم می‌شد و به قدرتم افزوده می‌گشت. |
21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.
| همه با سکوت به حرفهایم گوش می‌دادند و برای نصیحت‌های من ارزش قائل بودند. |
22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.
| پس از اینکه سخنانم تمام می‌شد آنها دیگر حرفی نمی‌زدند، زیرا نصایح من برای آنها قانع کننده بود. |
23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.
| آنها مانند کسی که در زمان خشکسالی انتظار باران را می‌کشد، با اشتیاق در انتظار سخنان من بودند. |
24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.
| وقتی که دلسرد بودند، با یک لبخند آنها را تشویق می‌کردم و بار غم را از دلهایشان برمی‌داشتم. |
25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.
| مانند کسی بودم که عزاداران را تسلی می‌دهد. در میان ایشان مثل یک پادشاه حکومت می‌کردم و مانند یک رهبر آنها را راهنمایی می‌نمودم. |
