Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Tinoi’Iobe i lañona’ey, ami’ty hoe:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Ee t’ie nanahake o volañeo, naho o andro narovan’ Añahare ahikoo;

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

ie niiloilo ambone’ lohako eo ty failo’e, naho i hazavà’ey ty nirangako añ’ieñe ao;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

ie tañ’andro naha añoñ’ay ahy, vaho tambone’ kibohoko eo ty firañetan’ Añahare;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

ie mbe tamako t’i El-Sadai, naho niarikoboñ’ ahy o keleiakoo;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

ie nisasan-kendron-dronono o liakoo, vaho nadoandoa’ o vatoo amako ty menake!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Ie niakatse mb’an-dalambein-drova mb’eo raho, ie rinambeko antameañe eo i fitobohakoy.

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Nisitak’ ahiko o ajalahio te zoeñe, songa niongake ty bey vaho nijohañe;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Nitroatse ami’ty fivesoveso’e o roandriañeo vaho nitàm-palie.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Nianjiñe ty fiarañanaña’ o roandriañeo, le nipitek’ an-dañilañy o famele’eo.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Ie jinanjin-dravembia, le natao’e haha raho, ie niisam-pihaino, le nitalily ahy;

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

amy te rinombako ty rarake nikai-drombake, i bode-rae tsy amam-pañimbay.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Nivotrak’ amako ty tata’ i nipetrokey, vaho nampisaboeko an-kaehake ty arofo’ o vantotseo.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Niombeako ty havantañañe, le nisalora’e; nanahake ty sabaka reke-tsarimbo ty havañonako.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Ni-fihaino ami’ty fey raho, naho fandia amo kepekeo.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Ni-rae’ o poie’eo, vaho nitsikaraheko ty nipaia’ i alik’amakoy.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Pinekako ty famotsi’ o tsereheñeo naho tinavako amo nife’eo i nitsindrohe’ey.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Le hoe ty fitsakoreako, t’ie hikenkañe añ’akibako ao, naho hampimiràko amo faseñeo ty androko;

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

mitsiriaria mb’an-drano o vahakoo vaho mialeñe amo tsampakoo ty zono.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Vao amako nainai’e ty engeko, vaoeñe an-tañako ao ty faleko.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Nijanjiñe naho nandiñe ahy ondatio, nianjiñe t’ie namereako.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Ie nilañon-draho, tsy nisaontsy iereo, nitsopatsopak’ am’iereo o entakoo.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Hoe orañe ty nandiñisa’ iareo ahiko; ie nipaña-palie hoe aman’ oram-panjaka.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Nisomilahako t’ie tsy niantoke; le tsy nazè’ iereo ty filoeloean-tareheko.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Jinoboko ty lala hombà’ iareo vaho nitoboke hoe talè, nimoneñe hoe mpanjaka ami’ty borizà’e, manahake ty mpañohòm-pandala.