Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Darauf fuhr Job im Vortrag seiner Rede fort:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

"Ach, daß ich wäre wie in früheren Monden, wie in den Tagen, da mich Gott beschützte,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

als seine Leuchte über meinem Haupte schwebte und ich bei ihrem Scheine mich ins Dunkel wagte!

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

So, wie ich war, in meiner höchsten Blüte Tagen, da Gott mein Zelt beschirmte,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

als der Allmächtige noch mit mir war, als meine Dienerschaft mich noch umgab,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

als meine Gäste sich in Dickmilch badeten, als Bäche Öls bei mir den Boten zur Verfügung standen!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Wenn ich zur Stadt hinauf zum Tore ging und auf dem Markte meinen Sitz einnahm,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

alsdann verkrochen sich die Knaben, sahn sie mich, und Greise standen auf und blieben stehen.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Die Ratsherrn hielten ein mit Reden und legten auf den Mund die Hand.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Der Edlen Stimme, sie verbarg sich; das Wort blieb ihnen in der Kehle stecken.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Wer von mir hörte, pries mich selig; wer mich erblickte, lobte mich.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Ich half dem Armen, der um Hilfe schrie, dem Waisenkinde, dem hilflosen.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Und armer Menschen Segen kam auf mich; das Herz der Witwe ließ ich jubeln.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Gerechtigkeit war mein Gewand, das gut mir stand, und meine Rechtlichkeit war Mantel mir und Diadem.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Ich war des Blinden Augenlicht und Fuß dem Lahmen.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Den Armen wollte ich ein Vater sein; selbst Fremder Sache führte ich.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Des Bösewichts Gebiß zermalmte ich und riß den Raub ihm aus den Zähnen.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

So dachte ich, in meinem Neste stürbe ich; ich lebte soviel Jahre wie der Phönix.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Zum Wasser reichte meine Wurzel tief hinab; in meinen Zweigen nächtigte der Tau,

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

und neu stets würde meine Herrlichkeit an mir; in meiner Hand verjüngte sich der Bogen.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Mir hörten sie nur zu und warteten und lauschten schweigend meinem Rat.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Wenn ich geredet, sprachen sie nicht mehr; nur meine Rede troff auf sie herab.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Sie warteten auf mich wie auf den Regen; sie lechzten nach mir wie auf Lenzesregen.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Und lächelte ich ihnen zu, so konnten sie's nicht glauben, und sie verschmähten nicht mein heitres Antlitz.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Ich wählte ihren Weg, den sie einschlagen sollten, wie bei der Kriegerschar der König. Ich saß gemächlich obenan wie einer, der den Trauernden Trost spendet." -