Jobi 19

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Allora Giobbe rispose e disse:

2 “Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

“Fino a quando affliggerete l’anima mia e mi tormenterete coi vostri discorsi?

3 U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

Son già dieci volte che m’insultate, e non vi vergognate di malmenarmi.

4 Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

Dato pure ch’io abbia errato, il mio errore concerne me solo.

5 Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

Ma se proprio volete insuperbire contro di me e rimproverarmi la vergogna in cui mi trovo,

6 mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

allora sappiatelo: chi m’ha fatto torto e m’ha avvolto nelle sue reti è Dio.

7 Ja, unë bërtas: “Dhunë!”, por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

Ecco, io grido: “Violenza!” e nessuno risponde; imploro aiuto, ma non c’è giustizia!

8 Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

Dio m’ha sbarrato la via e non posso passare, ha coperto di tenebre il mio cammino.

9 Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

M’ha spogliato della mia gloria, m’ha tolto dal capo la corona.

10 Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

M’ha demolito a brano a brano, e io me ne vo! ha sradicata come un albero la mia speranza.

11 Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

Ha acceso l’ira sua contro di me, e m’ha considerato come suo nemico.

12 Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

Le sue schiere son venute tutte insieme, si sono spianata la via fino a me, han posto il campo intorno alla mia tenda.

13 Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

Egli ha allontanato da me i miei fratelli, i miei conoscenti si son del tutto alienati da me.

14 Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

M’hanno abbandonato i miei parenti, gl’intimi miei m’hanno dimenticato.

15 Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

I miei domestici e le mie serve mi trattan da straniero; agli occhi loro io sono un estraneo.

16 Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t’i lutem me gojën time.

Chiamo il mio servo, e non risponde, devo supplicarlo con la mia bocca.

17 Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

Il mio fiato ripugna alla mia moglie, faccio pietà a chi nacque dal seno di mia madre.

18 Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

Perfino i bimbi mi sprezzano; se cerco d’alzarmi mi scherniscono.

19 Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

Tutti gli amici più stretti m’hanno in orrore, e quelli che amavo mi si son vòlti contro.

20 Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

Le mie ossa stanno attaccate alla mia pelle, alla mia carne, non m’è rimasto che la pelle de’ denti.

21 Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

Pietà, pietà di me, voi, miei amici! ché la man di Dio m’ha colpito.

22 Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

Perché perseguitarmi come fa Dio? Perché non siete mai sazi della mia carne?

23 Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

Oh se le mie parole fossero scritte! se fossero consegnate in un libro!

24 sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

se con lo scalpello di ferro e col piombo fossero incise nella roccia per sempre!…

25 Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

Ma io so che il mio Vindice vive, e che alla fine si leverà sulla polvere.

26 Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

E quando, dopo la mia pelle, sarà distrutto questo corpo, senza la mia carne, vedrò Iddio.

27 Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

Io lo vedrò a me favorevole; lo contempleranno gli occhi miei, non quelli d’un altro… il cuore, dalla brama, mi si strugge in seno!

28 Në rast se thoni: “Pse e persekutojmë?”; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

Se voi dite: Come lo perseguiteremo, come troveremo in lui la causa prima dei suoi mali?

29 ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim”.

Temete per voi stessi la spada, ché furiosi sono i castighi della spada affinché sappiate che v’è una giustizia”.