Jobi 17
1 “Fryma ime u copëtua, ditët po më shuhen, varri po më pret.
“Mi aliento se agota, mis días se apagan, y (me aguarda) el sepulcro.
2 A nuk jam i rrethuar nga njerëz që më përqeshin. Syri im ndalet mbi fyerjet e tyre.
¿No son mofadores los que me rodean? ¿No veo sin cesar sus provocaciones?
3 Më jep, pra, një peng pranë teje, përndryshe kush do të më shtrëngonte dorën si garant?
(Oh Dios), sé Tú mi fiador; ¿quién podría entonces apretarme?
4 Nga që i ke penguar mendjet e tyre të kuptojnë, prandaj nuk do t’i bësh të triumfojnë.
Pues cerraste su corazón a la sabiduría; no permitas que se ensalcen.
5 Kush i tradhton miqtë deri sa t’i grabisë, ka për t’i parë më pak sytë e fëmijëve të tij.
Prometen la presa a sus amigos, en tanto se consumirán los ojos de sus mismos hijos.
6 Por unë prej tij jam bërë gazi i popujve dhe jam katandisur në një njeri të cilin e pështyjnë në fytyrë.
Soy la fábula de las gentes, y como un hombre a quien se escupe en la cara.
7 Syri më erret për shkak të dhembjes dhe tërë gjymtyrët e mia nuk janë veçse hije.
Mis ojos pierden la vista a causa de aflicción, y mis miembros todos no son más que una sombra.
8 Njerëzit e drejtë habiten nga kjo, dhe i pafajmi ngrihet kundër të pabesit.
Los rectos se pasman de ello, y el inocente se alza contra el impío.
9 Megjithatë i drejti mbetet i lidhur fort me rrugën e tij, dhe ai që i ka duart e pastra fortësohet gjithnjë e më tepër.
Con todo, el justo sigue su camino, y el que tiene limpias las manos se hace cada vez más fuerte.
10 Sa për ju të gjithë, kthehuni, ejani, pra, sepse midis jush nuk po gjej asnjë njeri të urtë.
Vosotros, volved todos, venid aquí, que no hallaré entre vosotros un solo sabio.
11 Ditët e mia shkuan dhe planet e mia u prishën, pikërisht ato dëshira që unë ushqeja në zemër.
Pasaron mis días, están desbaratados mis proyectos, los deseos de mi corazón.
12 Ata e ndërrojnë natën në ditë, “drita është afër”, thonë, për shkak të errësirës.
Me convierten la noche en día, y en medio de las tinieblas (dicen) que la luz está cerca.
13 Në rast se e pres Sheolin si shtëpinë time në rast se e shtrij shtrojen time në terr, (Sheol h7585)
Por más que espere, el sepulcro es mi morada, en las tinieblas tengo mi lecho. (Sheol h7585)
14 në rast se i them vendvarrit: “Ti je ati im”, dhe krimbave: “Jeni nëna ime dhe motra ime”,
A la fosa he dicho: «Tú eres mi padre»; y a los gusanos: «¡Mi madre y mis hermanos!»
15 ku është, pra, shpresa ime? Kush mund të dallojë ndonjë shpresë për mua?
¿Dónde, pues, está mi esperanza? Mi dicha, ¿quién la verá?
