Jobi 16

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Da tok Job til orde og sa:

2 “Gjëra të tilla kam dëgjuar shumë! Të gjithë ju jeni ngushëllues të mërzitshëm!

Jeg har hørt meget som dette; I er plagsomme trøstere alle sammen.

3 Kur do të marrin fund fjalimet tuaja boshe? Ose çfarë të shtyn të përgjigjesh?

Blir det aldri ende på de vindige ord? Eller hvad egger dig til å svare?

4 Edhe unë mund të flisja si ju, po të ishit ju në vendin tim; do të mund të radhitja fjalë kundër jush duke tundur kokën time kundër jush.

Også jeg kunde tale som I; om I var i mitt sted, kunde jeg sette ord sammen mot eder, og jeg kunde ryste på hodet over eder;

5 Por do t’ju jepja kurajo me gojën time dhe ngushëllimi i buzëve të mia do ta lehtësonte dhembjen tuaj.

jeg kunde styrke eder med min munn, og mine lebers medynk kunde stille eders smerte.

6 Në rast se flas, dhembja ime nuk pakësohet, në qoftë se nuk flas më, çfarë lehtësimi kam?

Om jeg taler, stilles ikke min smerte, og lar jeg det være, hvad lindring får jeg da?

7 Por tani ai më ka çuar në pikën e fundit të forcave të mia. Ti ke shkatërruar tërë familjen time;

Ja, nu har han trettet mig ut; du har ødelagt hele mitt hus.

8 më ke mbuluar me rrudha dhe kjo dëshmon kundër meje, dobësia ime ngrihet dhe dëshmon kundër meje.

Og du grep mig fatt - det blev et vidne mot mig; min magerhet stod op imot mig, like i mitt åsyn vidnet den mot mig.

9 Zemërimi i tij më grin dhe më përndjek, kërcëllin dhëmbët kundër meje; Armiku im mpreh shikimin mbi mua.

Hans vrede sønderrev mig og forfulgte mig; han skar tenner imot mig; som min motstander hvesset han sine øine mot mig.

10 Duke hapur gojën e tyre kundër meje, ata më godasin me përçmim mbi faqet, mblidhen tok kundër meje.

De spilet op sin munn mot mig, med hån slo de mine kinnben; alle slo de sig sammen mot mig.

11 Perëndia më ka dhënë në duart e të pabesëve, më ka dorëzuar në duart e njerëzve të këqij.

Gud gir mig i urettferdige folks vold og styrter mig i ugudelige menneskers hender.

12 Jetoja i qetë, por ai më shkatërroi, më kapi për qafe dhe më bëri copë-copë, dhe më shndërroi në objekt goditjeje.

Jeg levde i ro; da sønderbrøt han mig, han grep mig i nakken og sønderknuste mig, han satte mig op til skive for sig.

13 Harkëtarët e tij më rrethojnë në çdo anë, më shpon pa mëshirë veshkat, derdh për tokë vrerin tim.

Hans skyttere kringsatte mig, han kløvde mine nyrer uten barmhjertighet; han øste ut min galle på jorden.

14 Ai më sulmon vazhdimisht me forcë, më sulet si një luftëtar.

Han rev i mig rift på rift; han stormet mot mig som en kjempe.

15 kam qepur një grathore mbi lëkurën time, e kam ulur ballin tim në pluhur,

Jeg har sydd sekk om min hud og stukket mitt horn i støvet;

16 Fytyra ime është e kuqe nga të qarat dhe mbi qepallat e mia po zë vend hija e vdekjes,

mitt ansikt er rødt av gråt, og over mine øielokk ligger det dødsskygge.

17 megjithëse nuk ka asnjë dhunë në duart e mia, dhe lutja ime është e pastër.

Og dog er det ingen urett i mine hender, og min bønn er ren.

18 O tokë, mos e mbulo gjakun tim, dhe britma ime mos gjeftë asnjë vend qetësimi.

Å jord, dekk ikke mitt blod, og måtte det ikke være noget sted hvor mitt skrik stanser!

19 Që tani, ja, dëshmitari im është në qiell, garanti im është lart.

Selv nu har jeg mitt vidne i himmelen og i det høie en som kan stadfeste mine ord.

20 Shokët e mi më përqeshin, por sytë e mi derdhin lotë përpara Perëndisë.

Stadig spotter mine venner mig; mot Gud skuer gråtende mitt øie,

21 Le të përkrahë ai arsyetimet e njeriut pranë Perëndisë, ashtu si bën njeriu me fqinjin e tij.

at han må la mannen få rett i hans strid med Gud og menneskebarnet rett mot hans næste;

22 Do të kalojnë në të vërtetë edhe pak vjet akoma dhe unë do të shkoj pastaj në një rrugë pa kthim.

for få år vil det gå før jeg vandrer den vei som jeg ikke vender tilbake.