Jobi 16

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Respondens autem Iob, dixit:

2 “Gjëra të tilla kam dëgjuar shumë! Të gjithë ju jeni ngushëllues të mërzitshëm!

Audivi frequenter talia, consolatores onerosi omnes vos estis.

3 Kur do të marrin fund fjalimet tuaja boshe? Ose çfarë të shtyn të përgjigjesh?

Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est si loquaris?

4 Edhe unë mund të flisja si ju, po të ishit ju në vendin tim; do të mund të radhitja fjalë kundër jush duke tundur kokën time kundër jush.

Poteram et ego similia vestri loqui: atque utinam esset anima vestra pro anima mea: Consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos:

5 Por do t’ju jepja kurajo me gojën time dhe ngushëllimi i buzëve të mia do ta lehtësonte dhembjen tuaj.

Roborarem vos ore meo: et moverem labia mea, quasi parcens vobis.

6 Në rast se flas, dhembja ime nuk pakësohet, në qoftë se nuk flas më, çfarë lehtësimi kam?

Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus: et si tacuero, non recedet a me.

7 Por tani ai më ka çuar në pikën e fundit të forcave të mia. Ti ke shkatërruar tërë familjen time;

Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.

8 më ke mbuluar me rrudha dhe kjo dëshmon kundër meje, dobësia ime ngrihet dhe dëshmon kundër meje.

Rugæ meæ testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam contradicens mihi.

9 Zemërimi i tij më grin dhe më përndjek, kërcëllin dhëmbët kundër meje; Armiku im mpreh shikimin mbi mua.

Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.

10 Duke hapur gojën e tyre kundër meje, ata më godasin me përçmim mbi faqet, mblidhen tok kundër meje.

Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam, saciati sunt pœnis meis.

11 Perëndia më ka dhënë në duart e të pabesëve, më ka dorëzuar në duart e njerëzve të këqij.

Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.

12 Jetoja i qetë, por ai më shkatërroi, më kapi për qafe dhe më bëri copë-copë, dhe më shndërroi në objekt goditjeje.

Ego ille quondam opulentus repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum.

13 Harkëtarët e tij më rrethojnë në çdo anë, më shpon pa mëshirë veshkat, derdh për tokë vrerin tim.

Circumdedit me lanceis suis, convulneravit lumbos meos, non pepercit, et effudit in terra viscera mea.

14 Ai më sulmon vazhdimisht me forcë, më sulet si një luftëtar.

Concidit me vulnere super vulnus, irruit in me quasi gigas.

15 kam qepur një grathore mbi lëkurën time, e kam ulur ballin tim në pluhur,

Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam.

16 Fytyra ime është e kuqe nga të qarat dhe mbi qepallat e mia po zë vend hija e vdekjes,

Facies mea intumuit a fletu, et palpebræ meæ caligaverunt.

17 megjithëse nuk ka asnjë dhunë në duart e mia, dhe lutja ime është e pastër.

Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ, cum haberem mundas ad Deum preces.

18 O tokë, mos e mbulo gjakun tim, dhe britma ime mos gjeftë asnjë vend qetësimi.

Terra ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus.

19 Që tani, ja, dëshmitari im është në qiell, garanti im është lart.

Ecce enim in cælo testis meus, et conscius meus in excelsis.

20 Shokët e mi më përqeshin, por sytë e mi derdhin lotë përpara Perëndisë.

Verbosi amivi mei: ad Deum stillat oculus meus.

21 Le të përkrahë ai arsyetimet e njeriut pranë Perëndisë, ashtu si bën njeriu me fqinjin e tij.

Atque utinam sic iudicaretur vir cum Deo, quomodo iudicatur filius hominis cum collega suo.

22 Do të kalojnë në të vërtetë edhe pak vjet akoma dhe unë do të shkoj pastaj në një rrugë pa kthim.

Ecce enim breves anni transeunt, et semitam, per quam non revertar, ambulo.