Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Люди́на, що від жінки наро́джена, короткоде́нна та повна печа́лями:

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

вона виходить, як квітка — й зів'я́не, і втікає, мов тінь, — і не зостається.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

І на такого Ти очі Свої відкрива́єш, і водиш на суд із Собою його́!

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Хто чистого ви́вести може з нечистого? Ані один!

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Якщо ви́значені його дні, число його місяців — в Тебе, якщо Ти призна́чив для нього мету́, що її не пере́йде, —

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

відвернися від нього — і він заспоко́їться, і буде він тішитися своїм днем, як той на́ймит.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Бо дерево має наді́ю: якщо буде стя́те, то силу отримає зно́ву, і па́рост його не загине;

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

якщо постарі́є в землі його корінь і в по́росі вмре його пень,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

то від во́дного за́паху знов зацвіте́, і пу́стить галу́ззя, немов саджане́ць!

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

А помре чоловік — і зникає, а сконає люди́на — то де ж вона є?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Як вода витікає із о́зера, а рі́чка спада́є та сохне,

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

так і та люди́на покладе́ться — й не встане, — аж до закі́нчення неба не збудяться лю́ди та не прокинуться зо́ сну свого.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

О, якби Ти в шео́лі мене заховав, коли б Ти мене приховав, аж поки мине́ться Твій гнів, коли б час Ти призна́чив мені́, — та й про мене згадав! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Як помре чоловік, то чи він оживе? Буду мати наді́ю по всі дні свойого життя, аж поки не при́йде замі́на для мене!

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Кликав би Ти, — то я відпові́в би Тобі, за чин Своїх рук сумував би,

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

бо кроки мої рахував би тепер, а мойого гріха́ не стеріг би, —

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

провина моя була б запеча́тана в ву́злику, і Ти закрив би моє беззаконня.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Але́ гора справді впаде́, а ске́ля зсува́ється з місця свого́,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

каміння стирає вода, її зли́ва споло́щує порох землі, — так надію того́ Ти губиш.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Ти силою схо́пиш наза́вжди його́, — і відхо́дить, Ти міняєш обличчя його́ — й відсилаєш його́.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Чи сини́ його славні, того він не знає, чи в при́крому стані — того він не відає.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Боліє він тільки тоді, коли тіло на ньо́му, коли в ньому душа — тоді ту́жить“.