Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

El hombre nacido de mujer, corto de días, y harto de desabrimiento.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Que sale como una flor, y luego es cortado; y huye como la sombra, y no permanece.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

¿Y sobre este abres tus ojos, y me traes a juicio contigo?

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Si tú le dejares, él dejará de ser: entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Porque si el árbol fuere cortado, aun queda de él esperanza: retoñecerá aun, y sus renuevos no faltarán.

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Si se envejeciere en la tierra su raíz, y su tronco fuere muerto en el polvo:

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

Al olor del agua reverdecerá, y hará copa, como nueva planta.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Mas cuando el hombre morirá, y será cortado, y perecerá el hombre, ¿dónde estará él?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Las aguas de la mar se fueron, y el río se secó: secóse.

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

Así el hombre yace, y no se tornará a levantar: hasta que no haya cielo, no despertarán, ni recordarán de su sueño.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

¡Oh quién me diese que me escondieses en la sepultura, y que me encubrieses, hasta que tu ira reposase; que me pusieses plazo, y te acordases de mí! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Si el hombre se muriere, ¿ volverá él a vivir? Todos los días de mi edad esperaría, hasta que viniese mi mutación.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Entonces aficionado a la obra de tus manos llamar me has, y yo te responderé.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Porque ahora me cuentas los pasos, y no das dilación a mi pecado.

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

Tienes sellada en manojo mi prevaricación, y añades a mi iniquidad.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Y ciertamente el monte que cae, desfallece; y las peñas son traspasadas de su lugar.

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

Las piedras son quebrantadas con el agua impetuosa, que se lleva el polvo de la tierra: así haces perder al hombre la esperanza.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Para siempre serás más fuerte que él, y él irá: demudarás su rostro, y le enviarás.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; o serán afligidos, y no dará cata en ello.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Mas mientras su carne estuviere sobre él, se dolerá; y su alma se entristecerá en él.