Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

O homem nascido da mulher é curto de dias e farto de inquietação.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Sae como a flor, e se corta; foge tambem como a sombra, e não permanece.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

E sobre este tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar no juizo comtigo.

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Quem do immundo tirará o puro? Ninguem.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Visto que os seus dias estão determinados, comtigo está o numero dos seus dias; e tu lhe pozeste limites, e não passará além d'elles.

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Desvia-te d'elle, para que tenha repouso, até que, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Porque ha esperança para a arvore que, se fôr cortada, ainda se renovará, e não cessarão os seus renovos

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Se se envelhecer na terra a sua raiz, e morrer o seu tronco no pó,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

Ao cheiro das aguas brotará, e dará ramos para a planta.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Porém, morrendo o homem, está abatido: e dando o homem o espirito, então onde está?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Como as aguas se retiram do mar, e o rio se esgota, e fica secco,

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

Assim o homem se deita, e não se levanta: até que não haja mais céus não acordarão nem se erguerão de seu somno.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Oxalá me escondesses na sepultura, e me occultasses até que a tua ira se desviasse: e me pozesses um limite, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Morrendo o homem, porventura tornará a viver? todos os dias de meu combate esperaria, até que viesse a minha mudança?

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Chama-me, e eu te responderei, e affeiçoa-te á obra de tuas mãos.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Pois agora contas os meus passos: porventura não vigias sobre o meu peccado?

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

A minha transgressão está sellada n'um sacco, e amontoas as minhas iniquidades.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

E, na verdade, caindo a montanha, desfaz-se: e a rocha se remove do seu logar.

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

As aguas gastam as pedras, as cheias afogam o pó da terra: e tu fazes perecer a esperança do homem.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Tu para sempre prevaleces contra elle, e elle passa; tu, mudando o seu rosto, o despedes.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Os seus filhos estão em honra, sem que elle o saiba: ou ficam minguados sem que elle o perceba:

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Mas a sua carne n'elle tem dôres: e a sua alma n'elle lamenta.