Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

L'homme né de la femme est borné dans ses jours, et rassasié d'alarmes.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Comme la fleur il pousse, et il est tranché, il fuit comme l'ombre, et n'est point permanent.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Et c'est sur lui que tu tiens tes yeux ouverts! et c'est moi que tu mènes en jugement avec toi!

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

De la souillure fera-t-on naître un homme pur? Pas un.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Si ses jours sont déterminés, si le nombre de ses mois par devers toi est marqué, si tu en fixas le terme qu'il ne franchira pas,

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

ne le suis plus de l'œil! pour qu'il ait du relâche, et puisse se réjouir, comme un mercenaire de sa journée!

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Pour l'arbre, en effet, il est un espoir: est-il coupé, il reverdit encore, et ne cesse pas de pousser des jets;

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

si sa racine devient caduque en terre, et que dans la poussière sa tige se meure,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

au parfum des eaux il se ranime, et, comme un plant, il pousse des rameaux.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Mais quand l'homme meurt, le voilà gisant! quand le mortel expire, où est-il?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

L'eau s'est écoulée du lac, et la rivière tarit et se dessèche;

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

ainsi l'homme se couche, et il ne se relève pas; jusqu'à ce qu'il n'y ait plus de ciel, on ne se réveille pas, et l'on n'est point tiré de son sommeil.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

O! si dans les Enfers Tu me plongeais, me cachais, jusqu'à ce que passe ta colère, me fixant un terme pour me rendre ton souvenir! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Une fois mort, l'homme revivrait-il?… Je patienterais durant tous mes jours de corvée, jusqu'à ce qu'on vînt me relever:

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

tu appellerais, et je te répondrais… Tu languirais après l'ouvrage de tes mains!

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Mais maintenant tu comptes mes pas! N'es-tu pas aux aguets de mon péché?

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

L'acte de mon crime dans le sac est scellé, et tu imagines encore, pour ajouter à ma faute!

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Mais enfin la montagne éboulée gît anéantie, et le rocher se mine détaché de sa place:

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

les pierres sont creusées par les eaux, dont les flots emportent la poudre de la terre. Ainsi tu as détruit l'espérance du mortel;

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

incessamment tu l'assailles, et il s'en va; tu altères son visage, et le pousses dehors:

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

ses fils sont honorés, et il n'en sait rien; ils sont dans la bassesse, et il l'ignore;

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

sa chair ne ressent que sa propre douleur, et son âme pour lui seul s'attriste.