Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Čovjek koga je žena rodila kratka je vijeka i pun nevolja.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

K'o cvijet je nikao i vene već, poput sjene bježi ne zastajuć'.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Na takva, zar, ti oči otvaraš i preda se na sud ga izvodiš?

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Tko će čisto izvuć' iz nečista? Nitko!

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Pa kad su njegovi dani odbrojeni, kad mu broj mjeseci o tebi ovisi, kad mu granicu stavljaš neprijelaznu,

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

skini s njega pogled da počinut' može, poput najamnika da svoj dan uživa.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

TÓa ni drvu nije nada sva propala, posječeno, ono opet prozeleni i mladice nove iz njega izbiju.

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Ako mu korijen i ostari u zemlji, ako mu se panj i sasuši u prahu,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

oćutjevši vodu, ono će propupat' i pustiti grane kao stablo novo.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Al' kad čovjek umre, ostaje pokošen, kad smrtnik izdahne, gdje li je on tada?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Može sva voda iz mora ispariti i presahnut' rijeke, isušit posvema',

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

al' čovjek kad legne, ne ustaje više, dok nebesa bude, neće se podići, od sna se svojega probuditi neće.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

O, kad bi me htio skriti u Šeolu, zakloniti me dok srdžba ti ne mine, dÓati mi rok kad ćeš me se spomenuti, (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

- jer, kad umre čovjek, zar uskrsnut' može? - čekao bih te sve dane vojske svoje dok ne bi došao da mi smjenu dadeš.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Zvao bi me, a ja bih se odazvao: zaželio si se djela svojih ruku.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

A sad nad svakim mojim vrebaš korakom, nijednog mi grijeha nećeš oprostiti,

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

u vreći si prijestup moj zapečatio i krivicu moju svu si zapisao.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Vaj! K'o što se jednom uruši planina, k'o što se hridina s mjesta svog odvali,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

k'o što voda kamen s vremenom istroši, a pljusak bujicom zemlju svu sapere, tako uništavaš nadu u čovjeku.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Oborio si ga - on ode za svagda, nagrđena lica, otjeran, odbačen.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Djecu mu poštuju - o tom ništa ne zna; ako su prezrena - o tom ne razmišlja.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

On jedino pati zbog svojega tijela, on jedino tuži zbog svojeg života.”