Jobi 13

1 “Ja, tërë këtë syri im e pa dhe veshi im e dëgjoi dhe e kuptoi.

Ĉion ĉi tion mia okulo vidis, Mia orelo aŭdis kaj komprenis.

2 Atë që ju dini e di edhe unë; nuk vij pas jush.

Kion vi scias, mi ankaŭ scias; Kaj mi ne estas malpli valora ol vi.

3 Por do të dëshiroja të flas me të Plotfuqishmin, do të më pëlqente të diskutoja me Perëndinë;

Sed mi volus paroli kun la Plejpotenculo, Mi dezirus disputi kun Dio.

4 sepse ju jeni trillues gënjeshtrash, jeni të gjithë mjekë pa asnjë vlerë.

Tamen vi komentarias malvere, Vi ĉiuj estas senutilaj kuracistoj.

5 Oh, sikur të heshtnit fare, kjo do të ishte dituria juaj.

Ho, se vi silentus, Tio estus saĝeco de via flanko.

6 Dëgjoni tani mbrojtjen time dhe vini re deklaratat e buzëve të mia.

Aŭskultu do mian moralinstruon, Kaj atentu la defendan parolon de mia buŝo.

7 A doni vallë të flisni në mënyrë të mbrapshtë në mbrotje të Perëndisë dhe të flisni në favor të tij me mashtrime?

Ĉu pro Dio vi volas paroli malveron, Kaj pro Li paroli falsaĵon?

8 A doni të përdorni anësi me të ose të mbroni një kauzë të Perëndisë?

Ĉu vi volas esti personfavoraj al Li, Aŭ pro Dio vi volas disputi?

9 Do të ishte më mirë për ju që ai t’ju hetonte, apo talleni me të ashtu si talleni me një njeri?

Ĉu estos bone, kiam Li esploros vin? Ĉu vi volas trompi Lin, kiel oni trompas homon?

10 Me siguri ai do t’ju qortojë, në rast se fshehurazi veproni me anësi.

Li certe vin punos, Se vi sekrete estos personfavoraj.

11 Madhëria e tij vallë a nuk do t’ju kallë frikë dhe tmerri i tij a nuk do të bjerë mbi ju?

Ĉu Lia majesto ne konfuzas vin? Ĉu ne falas sur vin timo antaŭ Li?

12 Thëniet tuaja moralizuese janë proverba prej hiri, argumentet tuaja më të mira nuk janë veçse argumente prej argjila.

Viaj memorigoj estas sentencoj polvaj, Via bastionoj estas amasoj da argilo.

13 Heshtni dhe më lini mua të flas, pastaj le të më ndodhë çfarë të dojë.

Silentu antaŭ mi, kaj parolos mi, Kio ajn trafos min.

14 Pse duhet ta mbaj mishin tim me dhëmbët dhe ta vë jetën time në duart e mia?

Por kio mi portu mian karnon en miaj dentoj Kaj metu mian animon en mian manon?

15 Ja, ai do të më vrasë, nuk kam më shpresë; sidoqoftë, do ta mbroj para tij qëndrimin tim.

Li ja mortigos min, kaj mi ne havas esperon; Sed pri mia konduto mi volas disputi antaŭ Li.

16 Ai do të jetë edhe shpëtimi im, sepse një i pabesë nuk do të guxonte të paraqitej para tij.

Tio jam estos savo por mi, Ĉar ne hipokritulo venos antaŭ Lin.

17 Dëgjoni me vëmendje fjalimin tim dhe deklaratat e mia me veshët tuaj.

Aŭskultu mian parolon Kaj mian klarigon antaŭ viaj oreloj.

18 Ja, unë e kam përgatitur kauzën time; e di që do të njihem si i drejtë.

Jen mi pretigis juĝan aferon; Mi scias, ke mi montriĝos prava.

19 Kush kërkon, pra, të hahet me mua? Sepse atëherë do të heshtja dhe do të vdisja.

Kiu povas procesi kontraŭ mi? Tiam mi eksilentus kaj mortus.

20 Vetëm mos bëj dy gjëra me mua, dhe nuk do t’i fshihem pranisë sate;

Nur du aferojn ne faru al mi, Tiam mi ne kaŝos min antaŭ Via vizaĝo:

21 largoje dorën nga unë dhe tmerri yt të mos më kallë më frikë.

Malproksimigu de mi Vian manon, Kaj Via teruro ne timigu min.

22 Pastaj mund edhe të më thërrasësh edhe unë do të përgjigjem, ose do të flas unë, dhe ti do të përgjigjesh.

Tiam voku, kaj mi respondos; Aŭ mi parolos, kaj Vi respondu al mi.

23 Sa janë fajet e mia dhe mëkatet e mia? Më bëj të ditur shkeljet e mia dhe mëkatin tim!

Kiom da malbonagoj kaj pekoj estas sur mi? Sciigu al mi miajn krimojn kaj pekojn.

24 Pse më fsheh fytyrën tënde dhe më konsideron si armikun tënd?

Kial Vi kaŝas Vian vizaĝon Kaj rigardas min kiel Vian malamikon?

25 Mos do vallë të trembësh një gjethe të shtyrë sa andej dhe këndej dhe të ndjekësh ca kashtë të thatë?

Ĉu Vi volas montri Vian forton kontraŭ deŝirita folio? Kaj ĉu sekiĝintan pajleron Vi volas persekuti?

26 Pse shkruan kundër meje gjëra të hidhura dhe bën që të rëndojë mbi mua trashëgimia e fajeve të rinisë sime?

Ĉar Vi skribas kontraŭ mi maldolĉaĵon Kaj venigas sur min la pekojn de mia juneco.

27 Ti i vë këmbët e mia në pranga dhe kqyr me kujdes rrugët e mia; ti vendos një cak për tabanin e këmbëve të mia,

Vi metis miajn piedojn en ŝtipon, Vi observas ĉiujn miajn vojojn, Kaj Vi observas la plandojn de miaj piedoj;

28 Ndërkaq trupi im po shpërbëhet si një send i kalbur, si një rrobë që e ka grirë mola”.

Dum mi ja disfalas kiel putraĵo, Kiel vesto dismanĝita de tineoj.