Jobi 12

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Allora Giobbe rispose e disse:

2 “Pa dyshim ju jeni njerëz të urtë, dhe dituria do të marrë fund me ju.

“Voi, certo, valete quanto un popolo, e con voi morrà la sapienza.

3 Edhe unë kam mendje si ju, dhe nuk bie më poshtë se ju; përveç kësaj, kush nuk i di gjërat si këto?

Ma del senno ne ho anch’io al par di voi, non vi son punto inferiore; e cose come codeste chi non le sa?

4 Jam bërë gazi i miqve të mi; unë, të cilit Perëndia i përgjigjej kur i drejtohesha; të drejtin, të ndershmin, e kanë vënë në lojë.

Io dunque dovrei essere il ludibrio degli amici! Io che invocavo Iddio, ed ei mi rispondeva; il ludibrio io, l’uomo giusto, integro!

5 Një llambë, e përçmuar në mendimet e atyre që jetojnë në mes të të mirave, është përgatitur për ata të cilëve u merren këmbët.

Lo sprezzo alla sventura è nel pensiero di chi vive contento; esso è sempre pronto per coloro a cui vacilla il piede.

6 Çadrat e cubave përkundrazi janë të qeta dhe e ndjejnë veten të sigurt ata që provokojnë Perëndinë dhe që e hyjnizojnë forcën e tyre.

Sono invece tranquille le tende de’ ladroni e chi provoca Iddio, chi si fa un dio della propria forza, se ne sta al sicuro.

7 Por pyeti tani kafshët dhe do të të mësojnë, zogjtë e qiellit dhe do të ta thonë,

Ma interroga un po’ gli animali, e te lo insegneranno; gli uccelli del cielo, e te lo mostreranno;

8 ose foli tokës, dhe ajo do të të mësojë, dhe peshqit e detit do të ta tregojnë.

o parla alla terra ed essa te lo insegnerà, e i pesci del mare te lo racconteranno.

9 Midis tërë këtyre krijesave, cila nuk e di që dora e Zotit i ka bërë këto?

Chi non sa, fra tutte queste creature, che la mano dell’Eterno ha fatto ogni cosa,

10 Ai ka në dorë të tij jetën e çdo gjallese dhe frymën e çdo qenieje njerëzore.

ch’egli tiene in mano l’anima di tutto quel che vive, e lo spirito di ogni essere umano?

11 Veshi a nuk i shqyrton vallë fjalët, ashtu si i shijon qiellza ushqimet?

L’orecchio non discerne esso le parole, come il palato assaggia le vivande?

12 Ndër pleqtë gjejmë diturinë, dhe gjatësia e ditëve u jep edhe gjykimin.

Nei vecchi si trova la sapienza e lunghezza di giorni da intelligenza.

13 Por tek ai gjejmë diturinë dhe forcën, atij i përkasin mendja dhe gjykimi.

Ma in Dio stanno la saviezza e la potenza, a lui appartengono il consiglio e l’intelligenza.

14 Në rast se ai shkatërron, askush nuk mund të rindërtojë; në rast se fut në burg dikë, askush nuk mund t’ia hapë.

Ecco, egli abbatte, e niuno può ricostruire; Chiude un uomo in prigione, e non v’è chi gli apra.

15 Në rast se i ndal ujërat, çdo gjë thahet; po t’i lërë të lira, përmbytin tokën.

Ecco, egli trattiene le acque, e tutto inaridisce; le lascia andare, ed esse sconvolgono la terra.

16 Ai zotëron forcën dhe diturinë; prej tij varen ai që mashtrohet dhe ai që mashtron.

Egli possiede la forza e l’abilità; da lui dipendono chi erra e chi fa errare.

17 Ai i bën këshilltarët të ecin zbathur, i bën gjyqtarët të pamend.

Egli manda scalzi i consiglieri, colpisce di demenza i giudici.

18 Këput verigat e imponuara nga mbretërit dhe lidh me zinxhirë ijet e tyre.

Scioglie i legami dell’autorità dei re e cinge i loro fianchi di catene.

19 I bën që të ecin zbathur priftërinjtë dhe përmbys të fuqishmit.

Manda scalzi i sacerdoti, e rovescia i potenti.

20 I lë pa gojë ata tek të cilët ka besim dhe i lë pa mend pleqtë.

Priva della parola i più eloquenti, e toglie il discernimento ai vecchi.

21 Zbraz përçmimin mbi fisnikët dhe ua liron brezin të fortëve.

Sparge lo sprezzo sui nobili, e rallenta la cintura ai forti.

22 Zbulon gjërat e thella të fshehura në terr dhe sjell në dritë hijen e vdekjes.

Rivela le cose recondite, facendole uscir dalle tenebre, e trae alla luce ciò ch’è avvolto in ombra di morte.

23 I bën të mëdha kombet dhe pastaj i shkatërron, i zgjeron kombet dhe pastaj i mërgon.

Aggrandisce i popoli e li annienta, amplia le nazioni e le riconduce nei loro confini;

24 U heq arsyen sundimtarëve të tokës dhe i bën të enden në vende të shkreta pa rrugë.

Toglie il senno ai capi della terra, e li fa errare in solitudini senza sentiero.

25 Ecin verbërisht në terr pa dritë dhe i bën të ecin si të dehur”.

Van brancolando nelle tenebre, senza alcuna luce, e li fa barcollare come ubriachi.