Jobi 10

1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

I am weary of my life; I will let loose within me my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.

2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

I will say unto God, Do not condemn me! Show me wherefore thou contendest with me!

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Is it a pleasure to thee to oppress, And to despise the work of thy hands, And to shine upon the plans of the wicked?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

Hast thou eyes of flesh, Or seest thou as man seeth?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

Are thy days as the days of a man, Are thy years as the days of a mortal,

6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

That thou seekest after my iniquity, And searchest after my sin,

7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

Though thou knowest that I am not guilty, And that none can deliver from thy hand?

8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Have thy hands completely fashioned and made me In every part, that thou mightst destroy me?

9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

O remember that thou hast moulded me as clay! And wilt thou bring me again to dust?

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Thou didst pour me out as milk, And curdle me as cheese;

11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

With skin and flesh didst thou clothe me, And strengthen me with bones and sinews;

12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

Thou didst grant me life and favor, And thy protection preserved my breath:

13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

Yet these things thou didst lay up in thy heart! I know that this was in thy mind.

14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

If I sin, then thou markest me, And wilt not acquit me of mine iniquity.

15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

If I am wicked, —then woe unto me! Yet if righteous, I dare not lift up my head; I am full of confusion, beholding my affliction.

16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

If I lift it up, like a lion thou huntest me, And again showest thyself terrible unto me.

17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

Thou renewest thy witnesses against me, And increasest thine anger toward me; New hosts continually rise up against me.

18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

Why then didst thou bring me forth from the womb? I should have perished, and no eye had seen me;

19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

I should be as though I had not been; I should have been borne from the womb to the grave.

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Are not my days few? O spare then, And let me alone, that I may be at ease a little while,

21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

Before I go— whence I shall not return—To the land of darkness and death-shade,

22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.

The land of darkness like the blackness of death-shade, Where is no order, and where the light is as darkness.