Jobi 10

1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

Kad mi je duši život omrznuo, nek' mi tužaljka poteče slobodno, zborit ću u gorčini duše svoje.

2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Reću ću Bogu: Nemoj me osudit! Kaži mi zašto se na me obaraš.

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

TÓa što od toga imaš da me tlačiš, da djelo ruku svojih zabacuješ, da pomažeš namjerama opakih?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

Jesu li u tebe oči tjelesne? Zar ti vidiš kao što čovjek vidi?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

Zar su ti dani k'o dani smrtnika a kao ljudski vijek tvoje godine?

6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

Zbog čega krivnju moju istražuješ i grijehe moje hoćeš razotkriti,

7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

kad znadeš dobro da sam nedužan, da ruci tvojoj izmaknut ne mogu?

8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Tvoje me ruke sazdaše, stvoriše, zašto da me sada opet raščiniš!

9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Sjeti se, k'o glinu si me sazdao i u prah ćeš me ponovo vratiti.

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Nisi li mene k'o mlijeko ulio i učinio da se k'o sir zgrušam?

11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

Kožom si me i mesom odjenuo, kostima si me spleo i žilama.

12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

S milošću si mi život darovao, brižljivo si nad mojim bdio dahom.

13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

Al' u svom srcu ovo si sakrio, znam da je tvoja to bila namjera:

14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

da paziš budno hoću li zgriješiti i da mi grijeh ne prođe nekažnjeno.

15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

Ako sam grešan, onda teško meni, ako li sam prav, glavu ne smijem dići - shrvan sramotom, nesrećom napojen!

16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

Ispravim li se, k'o lav me nagoniš, snagu svoju okušavaš na meni,

17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

optužbe nove na mene podižeš, jarošću većom na mene usplamtiš i sa svježim se četama obaraš.

18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

Iz utrobe što si me izvukao? O, što ne umrijeh: vidjeli me ne bi,

19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

bio bih k'o da me ni bilo nije, iz utrobe u grob bi me stavili.

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Mog su života dani tako kratki! Pusti me da se još malo veselim

21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

prije nego ću na put bez povratka, u zemlju tame, zemlju sjene smrtne,

22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.

u zemlju tmine guste i meteža, gdje je svjetlost slična noći najcrnjoj.”