Psalmorum 62

1 In finem, pro Idithun. Psalmus David. [Nonne Deo subjecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum.

2 Nam et ipse Deus meus et salutaris meus; susceptor meus, non movebor amplius.

3 Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos, tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.

4 Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere; cucurri in siti: ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.

5 Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea, quoniam ab ipso patientia mea:

6 quia ipse Deus meus et salvator meus, adjutor meus, non emigrabo.

7 In Deo salutare meum et gloria mea; Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.

8 Sperate in eo, omnis congregatio populi; effundite coram illo corda vestra: Deus adjutor noster in æternum.

9 Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris, ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.

10 Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere; divitiæ si affluant, nolite cor apponere.

11 Semel locutus est Deus; duo hæc audivi: quia potestas Dei est,

12 et tibi, Domine, misericordia: quia tu reddes unicuique juxta opera sua.]